آرامگاه فردوسی به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری شهر طوس استان خراسان، هر ساله پذیرای کسانی است که به فرهنگ و ادب این مرز و بوم علاقه فراوانی دارند. حضور در کنار شخصی که 30 سال برای زنده نگاه داشتن زبان پارسی تلاش کرده، افتخار بزرگی خواهد بود.حکیم ابوالقاسم فردوسی شیعه بود و چنان که از تاریخ مشهود است، پس از مرگش اجازه تدفین پیکر او در گورستان را ندادند. به همین دلیل او را در باغ خانه خودش در شهر طوس به خاک سپرده شد.

این محل بارها و بارها بنا به دلایل مختلفی مورد هجوم واقع و با خاک یکسان شد. بالاخره شخصی به نام ارسلان حلذب که از سپهداران طوس در زمان فردوسی بود. در مقابل دروازه شرقی رزان شهر تابران طوس، اولین آرامگاه را ساخت. تا حدود 100 سال پس از مرگ فردوسی نیز این بنا پابرجا بود اما در زمان حکمرانی گرگوز (یکی از امیران مغول) بنای آرامگاه ویران شد و از سنگ‌های آن برای ساخت قلعه استفاده شد.

آرامگاه در گذر زمان

این بنا در طی سال‌ها دستخوش تغییرات زیادی شد . به مرور بنای آن تبدیل به تلّی از آجر و کاشی شد که در گندم‌زار پنهان شده بود. اما بالاخره در زمان ناصرالدین شاه قاجار، والی خراسان (عبدالوهاب آصف‌الدوله) مأمور شد تا آرامگاه فردوسی را یافته و بنایی در خور وی بسازد. در این مرحله تنها 2 اتاق بر آرامگاه ساختند که همچون بنایی محقر بود.

در 12 مرداد 1303 شمسی، عبدالحسین خان سردار معظم (تیمورتاش) از مجلس شورای ملی درخواست کرد تا بودجه‌ای برای ساخت آرامگاه  اختصاص داده شود. پس از فراز و نشیب‌های بسیار و تلاش برای به تصویب رساندن طرح و بودجه لازم برای بازسازی بنا، بالاخره در سال 1307 شمسی طرح و بودجه آرامگاه به تصویب رسید.

   مقبره فردوسی

مساحت آرامگاه فردوسی بیش از 6 هکتار است. البته مساحت فضای اولیه کمتر بوده اما در اوایل سده 30 بخش عظیمی از اطراف باغ اصلی به آن اضافه شد و مساحت آن به مقدار کنونی رسیده است. بنای اصلی که با الهام از سازه‌های دوره هخامنشی ساخته شده در مرکز قرار گرفته. روبروی آن می‌توانید استخری بزرگ ببینید که انعکاس بنا در آن قابل روئیت است.

  نمای آرامگاه

برای مطالعه مقالات بیشتر اینجا کلیک کنید.